Na psim tropie

Pęcherzyca liściasta jest autoimmunologiczną chorobą skóry. Jest najczęstszym tego typu schorzeniem u psów.

Problem pęcherzycy liściastej tkwi w tym, że w organizmie czworonoga powstają przeciwciała, które skierowane są przeciwko białkom. Tworzą one połączenia między komórkami w naskórku. Choroba ta nasila się w okresie letnim, kiedy skóra psa jest wystawiona na działanie promieni UV.

Rasy narażone na pęcherzyce liściastą

Doberman,
Akita,
Chow chow,
Jamnik,
Labrador,
Border Collie,
Owczarek Collie,
Szpic Fiński,
Nowofundland,
Doberman.

Objawy pęcherzycy liściastej u psa

gorączka,
utrata apetytu,
apatia,
nadwrażliwość na dotyk,
niedoczynność tarczycy,
grasiczak,
toczeń rumieniowaty,
lejszmanioza,
wykwity skórne w postaci krost śródnaskórkowych na głowie,
zmiany skórne na płytce nosowej, małżowinach usznych, opuszkach palcowych oraz wokół oczu,
kulawizna,
strzępiaste rozwarstwienia na końcach pazurów,
przerost pazura,
zniekształcenia,
złuszczanie się skóry na błonach śluzowych,
zmiany skórne na całym pysku,
powstawanie warstwy rogowej pod istniejącą już krostą, czyli rekornifikacja.

Diagnoza choroby

Przy pęcherzycy liściastej występują objawy, które mogą przypominać inne choroby skóry. Ważne jest więc wykonanie dokładniejszych badań, m.in. cytologicznych. Materiał do tego zabiegu zostaje pobrany ze świeżych ran i krost. W takim wymasie widoczne są komórki akantolityczne, granulocyty oraz eozynofile.

Oprócz badania cytologicznego należy wykonać badanie histopatologiczne. Dzięki temu weterynarz będzie mógł dokładnie określić, czy wypryski i rany na skórze psa faktycznie są wynikiem zachorowania na pęcherzyce liściastą.

Leczenie pęcherzycy liściastej u psa

Leczenie tego schorzenia opiera się na podawaniu psu leków immunosupresyjnych. Proces ten trwa od tygodnia do paru miesięcy, w zależności od stopnia zaawansowania choroby.

Jeśli jednak immunosupresanty były przyczyną pojawienia się pęcherzycy liściastej, weterynarz może przepisać czworonogowi glikortykosteroidy.

Oprócz leków doustnych, lekarz może zalecić stosowanie maści lub kremów, które zawierają hydrokortyzon. Dzięki temu piesek szybciej przestanie odczuwać nieprzyjemne swędzenie w miejscu powstania krost i ran.

W trakcie leczenia ważne jest zachowanie higieny. Należy codziennie przemywać rany i krosty. Należy również pilnować pupila, by nie rozgryzał strupów i nie roznosił bakterii po powierzchni skóry.

Zatrucie czekoladą znajduje się na czwartym miejscu w rankingu 10 najczęściej występujących zatruć pokarmowych wśród psów oraz innych zwierząt domowych.

Czekolada jest źródłem trujących metyloksantyn - teobrominy oraz kofeiny. Możemy je znaleźć również w różnego rodzaju tabletkach, napojach energetycznych, kawie oraz herbacie.

Teobromina jest bardziej niebezpieczna od kofeiny. Wynika to z faktu, że organizm wydala ją bardzo długo. Oznacza to, że po wchłonięciu się z przewodu pokarmowego, kumuluje się w organizmie, przez co wszelkie objawy zatrucia pojawiają się z dużym opóźnieniem.

Dawki czekolady toksyczne dla psów

Zawartość metyloksantyn w czekoladzie zależy od składu danego produktu. Na przykład - 30g czekolady mlecznej zawiera aż 45 do 60 mg teobrominy i 5 do 10 mg kofeiny.

Teobrominy- dawka 20mg/kg m.c. - występują łagodne objawy zatrucia,
Teobrominy - dawka 40 mg/kg m.c. - pojawiają się groźne dla zdrowia objawy kardiologiczne,
Teobrominy - dawka powyżej 60mg/kg m.c. – pojawiają się problemy neurologiczne,
Teobrominy – dawka 100-300 mg/kg m.c. – taka ilość oznacza śmierć.

Objawy kliniczne zatruciem czekoladą

żołądkowo - jelitowe,
pobudzenie i niepokój,
przyspieszony oddech,
przyspieszona praca serca,
drżenie i zesztywnienie mięśni,
podwyższona temperatura,
drgawki,
śpiączka,
śmierć.

Objawy te pojawiają się zwykle do 24 godzin (najczęściej w ciągu 4 do 6godzin) od spożycia i mogą utrzymywać się nawet do 72 godzin. Ich nasilenie zależy od rodzaju oraz ilości metyloksantyn w danym produkcie.

Leczenie zatrucia czekoladą

Jeśli zauważymy zachowania odstępujące od normy, powinniśmy wybrać się z pupilem do weterynarza. Nie wolno bagatelizować złego samopoczucia lub innych objawów u czworonoga.

Gdy pies zje więcej niż 20mg/kg m.c teobrominy, należy podjąć następujące kroki:

wywołanie wymiotów,
płukanie żołądka,
podanie węgla aktywowanego,
podanie środków przeczyszczających,
dożylne podanie leków,
podanie leków moczopędnych,
założenie cewnika moczowego,
hospitalizacja,
wykonanie badań krwi,
jeśli wystąpią objawy neurologiczne, można podać leki uspokajające oraz przeciwdrgawkowych,
wprowadzenie w stan śpiączki farmakologicznej.

Profilaktyka

Najważniejsze jest to, by nie ułatwiać pieskowi dostępu do czekolady. Oprócz tego, warto przyglądać się zachowaniu naszego czworonoga oraz jego stolcowi.

Każdy pies musi przejść serie obowiązkowych szczepień. Nie zawsze mają one jednak pozytywny wpływ na zdrowie i życie naszego psa – u czworonoga mogą pojawić się reakcje poszczepienne.

Charakterystyczne reakcje poszczepienne u psa

Jeśli szczepienie zostało wykonane nieprawidłowo lub, w jego trakcie, nasz pies cierpiał na jakąś chorobę, mogą wystąpić u niego następujące reakcje, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia czworonoga:

apatia,
utrata apetytu,
drgawki,
zgrubienie w miejscu wykonania szczepienia,
odczuwanie bólu w miejscu wykonanego szczepienia,
powstanie ropnia,
biegunka,
wymioty,
zaburzenie koordynacji ruchowej,
obrzęk pyska,
ślinotok,
powstanie ziarniniaka poszczepiennego,
podwyższona gorączka,
podrażnienie, zaczerwienienie miejsca po wykonanym szczepieniu,
powstanie mięsaków poszczepiennych, czyli guzków,
agresja,
ciągła senność.

Jak zapobiec powstaniu reakcji poszczepiennych u psa

Zanim postanowimy zaszczepić psa, musimy wiedzieć, że nie zawsze możemy to zrobić. Istnieją przeszkody, które nie pozwalają na wykonanie immunizacji:

nie wolno szczepić chorego psa,
nie wolno szczepić zwierząt nieodrobaczonych,
szczepionki przeciwko wściekliźnie i białaczce muszą być wstrzykiwanie w tylną łapę,
przed wykonaniem szczepienia pies musi być przebadany w kierunku niektórych chorób,
nie wolno szczepić suk w ciąży ani szczeniąt poniżej szóstego tygodnia życia.

Przed szczepieniem warto zapytać weterynarza, jakie jest prawdopodobieństwo wystąpienia rekcji poszczepiennych. Można również podnosić odporność psa, tak, by szczepienie nie miało wpływu na pogorszenie stanu jego zdrowia. Można wykorzystać do tego naturalne, domowe sposoby:

podawać psu błonnik lub karmę zawierającą pulpę buraczaną,
raz na jakiś czas nakarmić pupila surowym mięsem, kośćmi oraz cykorią,
zapewnić psu ciągły dostęp do świeżej wody,
zabierać psa na długie spacery, dać mu się wybiegać,
poprawiać samopoczucie czworonoga – często go głaskać, mówić do niego i okazywać mu dużo czułości oraz miłości,
pozwolić psu na zabawę z innymi czworonogami,
w zimę dolać rosół ( nieprzyprawiony ) do suchej karmy czworonoga,
regularnie sprawdzać uzębienie pupila – zły stan w jamie ustnej może być przyczyną wielu poważnych chorób, nawet tych związanych z sercem,
podawać czworonogowi smakołyki bogate w różnego typu witaminy i minerały.

Problemy psychiczne psa, po pewnym czasie, mogą odbić się na jego zdrowiu fizycznym. Ma to miejsce w momencie, gdy pupil nie ma możliwości na to, by dać upust swojej negatywnej energii.

Gdy pies ma problemy natury psychicznej wynikające ze stresu, traumatycznych przeżyć, wypadku, urazu czy był ofiarą przemocy ze strony człowieka, również jego kondycja fizyczna może się pogorszyć. Bez odpowiedniego zachowania ze strony właściciela, u czworonoga mogą nasilić się zaburzenia psychosomatyczne, które są bardzo trudne do wyleczenia.

Objawy dolegliwości psychosomatycznych u psa

Dolegliwości psychosomatyczne mogą występować w trzech postaciach:

emocjonalnej , czyli narastającej agresji, frustracji oraz lęków,
funkcjonalnej, czyli zaburzeń funkcjonowania organizmu – u psa pojawia się biegunka, wymioty, apatia itp.,
wywołanej uszkodzeniami organów wewnętrznych, czyli wrzody żołądka, uszkodzenia wątroby, nerek itp.

Wpływ dolegliwości psychosomatycznych na funkcjonowanie organizmu czworonoga

Zaburzenia psychosomatyczne mogą wpływać na funkcjonowanie organizmu. Mają zły wpływ na:

układ trawienny i odżywianie – u psa występuje biegunka, skurcze, wymioty, brak apetytu, objadanie się, wychudzenie, otyłość,
układ oddechowy - występują ataki astmy, duszności oraz skurcze oskrzeli,
układ hormonalny – u suki może wystąpić urojona ciąża, opóźnienie rui, problemy na tle seksualnym, bezpłodność,
układ krążenia – może dojść do nadciśnienia tętniczego, częstoskurczu lub choroby serca,
skórę – występuje łysienie, zakażenia bakteryjne, świąd, strupy, ropnie itp.

Leczenie zaburzeń psychosomatycznych u psa

Leczenie zaburzeń psychosomatycznych należy zacząć od znalezienia źródła zaburzeń nerwicowych, co nie jest proste. Proces ten może trwać nawet kilka lat. Niestety, nie istnieje metoda terapeutyczna, dzięki której moglibyśmy całkowicie wyleczyć głęboko zakorzenione zaburzenia. Właśnie dlatego, niektóre psy muszą przyjmować leki, które wspomogą jego terapię. Najważniejsze w leczeniu jest jednak to, by zapewnić psu jak najlepsze warunki, które sprzyjałyby powracaniu czworonoga do zdrowia. Należy nie drażnić psa, nie zaczepiać w żaden irytujący sposób, nie zmuszać go do wykonywania pewnych czynności oraz nie wymagać od niego, by z dnia na dzień stał się w pełni zdrowy psychicznie.

Ważne jest również, by zachować ciągłość w leczeniu i nie poddawać się, gdy, mimo naszych starań, pies nadal nie jest w najlepszej kondycji psychicznej. Oznacza to, że potrzeba mu więcej czasu na to, by wrócić do zdrowia.

Choroba Rubartha jest zakaźną chorobą wirusową, wywoływaną przez adenowirus psów typ 1 (CAV-1), który jest bezotoczkowy oraz niewrażliwy na działanie czynników zewnętrznych. Oznacza to, że w środowisku zewnętrznym może przeżyć nawet kilka miesięcy. Wirus ten najczęściej atakuje wątrobę, nerki, śledzionę oraz płuca.

Zakażenie chorobą Rubartha u psa

Chorobą Rubartha pies może zarazić się od zakażonego czworonoga oraz bezobjawowego nosiciela. Wirus znajduje się w ślinie, moczu i kale.

Do zakażenia może dojść drogą pokarmową lub kropelkową. Początkowo wirus mnoży się w węzłach chłonnych i migdałkach. Następnie, wraz z krwią, dostaje się do komórek wątroby i śródbłonka naczyń krwionośnych.

Objawy zarażeniem się chorobą Rubartha

Objawy choroby Rubartha dzielą się na cztery postaci:

Postać oczna – objawia się obrzękiem rogówki, jej zmętnieniem, zapaleniem błony naczyniowej oka oraz tzw. „niebieskim okiem” (oko staje się szaro-niebieskie).
Postać przewlekła – występuje długotrwała lub łagodna infekcja (w zależności od stadium choroby), zwłóknienie wątroby oraz przewlekłe zapalenie wątroby. Najczęściej występuje u czworonogów z obniżoną odpornością.
Postać ostra – trwa 5-7 dni – objawia się gorączką, wymiotami, biegunką, bólem brzucha, zapaleniem migdałków, kaszlem, powiększeniem węzłów chłonnych, zapaleniem gardła, krwawymi wylewami oraz wybroczynami. Oprócz uszkodzenia wątroby, występują również różne stopnie znerwicowania. Postać ostra może być śmiertelna – według statystyk umiera aż połowa chorych czworonogów. Jeśli jednak zostanie odpowiednio wcześnie wykryta, pupil ma duże szanse na przeżycie.
Postać nadostra – może pojawić się gorączka i bóle brzucha, ale pies niestety umiera. Postać ta występuje u czworonogów młodych, jeszcze nie szczepionych. Według badań, 100 proc. chorych zwierząt umiera.

W każdej postaci może wystąpić również problem z krzepnięciem krwi.

Rozpoznanie choroby Rubartha u psa

Chorobę tę można podejrzewać u każdego młodego psa, który nie był jeszcze szczepiony. Zazwyczaj pojawiają się bóle brzucha, zaburzenie łaknienia, apatia, wysoka gorączka i złe samopoczucie. Weterynarz może również zlecić wykonanie badań krwi oraz moczu, dzięki którym istnieje możliwość postawienia odpowiedniej diagnozy.

Leczenie choroby

Leczenie choroby Rubartha polega na łagodzeniu wszelkich objawów, zapobieganiu innym infekcjom, które mogłyby obciążyć układ odpornościowy czworonoga oraz próbie zregenerowania zakażonych narządów. Bardzo ważne jest również, by zapewnić pupilowi stały dostęp do czystej wody, podawać antybiotyków, leków osłonowych, przeciwbólowych, przeciwwymiotnych oraz takim, które zastopują biegunkę.

Jeśli u pieska występuje również zaburzenie krzepnięcia krwi, niezbędne jest przetoczenie osocza krwi.

Jak zapobiec pojawieniu się choroby Rubartha u psa

By nie dopuścić do zachorowania, należy regularnie szczepić psa. Pierwszy zastrzyk powinien być wykonany w 8 do 10 tygodnia życia szczeniaka, a następne 3 do 4 tygodni później. Najczęściej szczepionki są złożone, tzn. zapobiegają również innym chorobom zakaźnym.

Jutro Wigilia! Na stole znajdzie się mnóstwo pyszności: karp, ryba po grecku, barszcz z uszkami i wiele innych. Warto jednak pamiętać, że większość świątecznych potraw może zaszkodzić naszemu psu.

W trakcie Wigilii nasze pupile będą kręcić się wokół stołu z nadzieją, że ktoś poczęstuje je którąś z potraw. Pewnie znajdzie się osoba, która nie wytrzyma i podzieli się swoim jedzeniem z czworonogiem. Warto jednak pamiętać, że to, co nam nie szkodzi, może wywołać u psa wariacje żołądkowe.

Jakich produktów nie wolno podawać psu

czekolady, bo zawiera teobrominę, która jest trująca dla psów - czekolada jest produktem, którego pies, pod żadnym pozorem, nie może jeść,
kawy, bo nawet jej mała ilość może spowodować niebezpieczne skoki ciśnienia,
cebuli, bo posiada ona tiosiarczan sodu, który może spowodować anemię u pieska,
owoców cytrusowych, bo ich duża ilość może prowadzić do wymiotów, oraz karamboli, pigwy i surowego czarnego bzu,
mleka, bo może doprowadzić do ostrej biegunki,
kości drobiowych, bo po rozgryzieniu, kości drobiowe stają się bardzo ostre, przez co mogą wyrządzić poważną krzywdę w jamie ustnej psa bądź w jego przełyku,
rodzynek, bo posiadają niebezpieczne substancje, które mogą osadzać się na psich nerkach,
alkoholu, bo może prowadzić do zaburzeń oddawania moczu, nudności, zmiany zachowania, zaburzeń układu nerwowego oraz, w skrajnych przypadkach, do zaburzenia akcji serca a nawet do śmierci,
surowej ryby, bo zawiera trimetyloaminę, która może być przyczyną anemii,
ziemniaków, bo są ciężkie do strawienia, przez co mogą zaburzyć prawidłowe oddawanie kału.

Jeśli chcemy, by nasz pupil mógł razem z nami świętować w Wigilię, możemy przygotować mu ciasteczka, np.:

Z wątróbką

Składniki:

0,5 kg, przepuszczonej przez maszynkę do mięsa, wątróbki drobiowej,

3 jajka,

1/3 szklanki oleju,

1 ząbek czosnku,

2 szklanki mąki.

Sposób przygotowania:

jajka ubijamy,
wlewamy olej do jajek i dokładnie miksujemy do momentu powstania gładkiej masy,
do przygotowanej masy dodajemy wątróbkę oraz przetarty czosnek i mieszamy,
dodajemy mąkę i ponownie miksujemy masę do momentu aż uzyskamy gładką konsystencję,
blachę smarujemy olejem i wylewamy masę,
wstawiamy wszystko do rozgrzanego piekarnika (220 stopni) na ok. 20 minut.

Gdy ciasto się upiecze wykładamy je na blat, kroimy na kawałki i czekamy aż wystygną. Jeśli chcemy, by ciasteczka były suche i twarde, wkładamy je na 30 minut do ciepłego piekarnika.

Jeśli Wasz piesek mieszka w budzie, na zewnątrz, możecie przygotować mu bardzo prosty, ciepły i pyszny posiłek. Zróbcie rosół (najlepiej gotowany na mięsie a nie z kostki rosołowej) i zalejcie nim suchą karmę. Dla smaku dodajcie kawałki gotowanego mięsa. Ważne jest, by rosół nie był przyprawiony.

Na Psim Tropie życzy Wam i wszystkim psom Wesołych Świąt !!! :)

Trwa zima. Temperatura spada, pada śnieg, a na chodniku i ulicy powstaje lodowa pokrywa. Wyjeżdżają solarki, które wszędzie rozsypują sól, dzięki której ludzie nie wywalają się na każdym kroku. Jednak to, co nam ułatwia życie, może sprawić naszym pupilom wiele bólu.

Pękające poduszki łap u psów to duży problem, szczególnie zimą. Mimo tego, że są one odporne na wiele czynników zewnętrznych, niektóre z nich mogą doprowadzić do poważnych uszkodzeń i stanów zapalnych.

Psie łapy ciągle stykają się z ziemią. Właśnie dlatego, wszelkie skaleczenia czy podrażnienia sprawiają, że pupil ma problemy z chodzeniem, które sprawia mu ból.

Przyczyny podrażnienia psich opuszków

Ścieranie i różne nawierzchnie

Chodząc po chodniku czy innych powierzchniach, psie opuszki ścierają się. Twardość podłoża ma duży wpływ na kondycję poduszek.

W zimę problem jest większy, ponieważ na chodniki wysypywana jest sól, która dostaje się między opuszki. Tam, wraz z wilgocią, rozmiękcza je, a poduszki zaczynają pękać. Sól wchodzi w powstałe rany. By uchronić czworonoga przed cierpieniem, warto posmarować przestrzenie między opuszkami wazeliną. Dzięki temu sól nie będzie przywierać do skóry.

W przypadku psów długowłosych, oprócz soli, problem stanowi śnieg, który przykleja się do sierści. Powstają kulki, które dostają się między palce i ranią pupila.

Oprócz soli, substancjami, które podrażniają opuszki psa to: płyny do mycia podłóg, preparaty chemiczne, nawozy, piasek, żwir itp. Kontakt z nimi może doprowadzić nawet do odpadnięcia poduszek. W takiej sytuacji należy jak najszybciej udać się do weterynarza.

Alergie

Różnego typu alergie, głównie pokarmowe, wywołują świąd w łapach i innych częściach ciała. Piesek, chcąc pozbyć się nieprzyjemnego uczucia, zaczyna gryźć swędzące go miejsca. To pogarsza stan poduszek i doprowadza do powstawania ran.

Niedobory cynku

Częstą przyczyną powstawania ran na opuszkach jest niedobór cynku. Istnieją rasy psów szczególnie narażonych na to schorzenie, m.in. Beagle, Pudle, Husky, Samojedy, Owczarki niemieckie, Dogi niemieckie oraz Pointery.

Nosówka

Ta choroba wirusowa potocznie nazywana jest „chorobą twardej łapy”. Jedną z jej objawów jest stwardnienie poduszek, a następnie ich pękanie.

Objawy pękających opuszków

kulawizna,
bolesność łap,
pęknięcia na powierzchni poduszek,
stany zapalne,
skomlenie, piski,
wylizywanie oraz gryzienie opuszków,
chropowatość poduszek.

Dzisiaj wyjątkowy dzień – Sylwester! Wszyscy przygotowują się do całonocnych zabaw – stroją się, malują i kupują fajerwerki, które o północy rozświetlą całe niebo. Jednak to, co dla nas jest piękne i niesamowite, dla naszych pupili jest udręką i powoduje niesamowity stres.

Przed rozpoczęciem nocy sylwestrowej powinniśmy zastanowić się, jak pomóc naszemu psu przetrwać ten czas. Najlepiej jeśli zbadamy reakcje pupila na huk zanim narazimy go na ten powodowany przez fajerwerki.

Negatywne reakcje pupila na huk

drżenie mięśni,
niepokój,
nadmierne ślinienie,
przyspieszony oddech,
chowanie się,
szczekanie,
skomlenie,
nietrzymanie moczu oraz kału,
krążenie w miejscu,
wymioty.

Jeśli zauważymy, że pies właśnie tak reaguje na huk, musimy przygotować go na noc sylwestrową:

Można podać pupilowi lek uspokajający – oczywiście po wcześniejszej konsultacji z weterynarzem. Sam lek nie jest jednak rozwiązaniem.
Warto przygotować psu koga – gumową kość z ochładzającym środkiem. Do środka wsadź biały serek, a dziurki zaklej dżemem również bez cukru. Tak przygotowaną kość włóż do zamrażarki do momentu aż całość się zmrozi. Następnie podaj psu. Zjedzenie zawartości koga może zająć psu nawet kilka godzin. Dzięki temu odciągniemy jego uwagę od hałasu.
Przed nocą sylwestrową należy podać psu posiłek bogaty w węglowodany, np.: ryż z mięsem z kurczaka, rosół z kaszą, warzywami i kawałkami mięsa lub płatki owsiane.
Wyprowadzamy pupila zanim zacznie się sylwester. Zabieramy pupila na długi, wyczerpujący spacer, pełen w różnego typu zabawy. Dzięki temu czworonóg się zmęczy, będzie mniej zestresowany i impulsywny.
Jeśli mieszkacie w mieszkaniu, możecie przygotować w ulubionym miejscu psa legowisko. Połóżcie w nim koce i poduszki, w których pupil będzie mógł się schować, zakopać. Będzie to jego bezpieczne miejsce, w którym będzie mógł się odstresować i stłumić huk.
Na rynku dostępna jest kamizelka przeciwlękowa dla psa – wykorzystuje ona metodę stałego wywierania nacisku, dzięki któremu, zwierzę uspokaja się i czuje się bezpiecznie. Kamizelka ta przydaje się także w wielu innych sytuacjach, które wywołują u psiaka strach lub agresję.
Ważne jest, by, jeśli pies się stresuje, nie krzyczeć na niego – to tylko spotęguje jego strach. Nie wolno jednak popadać ze skrajności w skrajność – przesadne uspokajanie i głaskanie nie przyniesie pozytywnego efektu.

Jeśli Twój pies ma problem z oddawaniem moczu lub kału, może to oznaczać, że jego wątroba nie funkcjonuje tak jak powinna.

Psia wątroba, tak samo jak ludzka, odpowiada za wiele procesów zachodzących w organizmie. Jej złe funkcjonowanie może wpływać nie tylko na jego nieodpowiednie funkcjonowanie, ale również na jego samopoczucie.

Funkcje wątroby

Psia wątroba odpowiada m.in. za:

Syntezę-syntetyzuje czynniki krzepnięcia krwi, wytwarza niezbędną do prawidłowego funkcjonowania żółć, produkuje oraz magazynuje niektóre białka krwi, wytwarza heparynę, wytwarza oraz magazynuje enzymy, syntetyzuje cholesterol.
Metabolizm-tworzy kwas moczowy z puryny, przekształca węglowodany w glukozę, przemienia aminokwasy w tłuszcze oraz rozkłada niepotrzebne już erytrocyty.
Magazynowanie-zachowuje żelazo oraz witaminę A,D,K, B12 oraz C.
Filtrację krwi-neutralizowanie toksyn.
Branie udziału w termoregulacji.
Wydalanie zbędnych i zużytych substancji.

Do czego może doprowadzić złe funkcjonowanie wątroby

Złe funkcjonowanie wątroby może doprowadzić do wielu chorób, m.in.:

Bąblowicy,
bólu wątroby,
Choroby Wilsona,
Hemochromatozy,
kamicy żółciowej,
kolki wątrobowej,
marskości wątroby,
powiększenia wątroby,
raka wątroby,
stłuszczenia wątroby,
torbieli na wątrobie,
WZW A,
WZW B,
WZW C,
Zespołu Gilberta.

Na czym polega dieta regenerująca psią wątrobę

W momencie, gdy wszelkie badania potwierdzą chorobę wątroby, bardzo ważne jest przejście psa na odpowiednią dietę. Przede wszystkim należy podawać pupilowi pokarm o niskiej zawartości białka. Im mniej białka, tym mniej amoniaku, który trafia do krwi. Należy również podawać czworonogowi leki osłaniające i regenerujące wątrobę oraz takie, które zmniejszą stężenie amoniaku. Chodzi o to, by doprowadzić do szybkiej regeneracji komórek wątrobowych.

Należy unikać:

tłustych oraz tanich i nieprzebadanych mięs,
szpiku z dużych kości,
taniej, psiej żywności oraz takiej, której pochodzenia nie jesteśmy pewni.

Bardzo ważne jest dokładne czytanie wszystkich etykiet oraz zapewnienie psu odpowiedniej aktywności fizycznej – długie spacery, zabawy na świeżym powietrzu itp.

Oprócz dobrania odpowiednio zbilansowanego pokarmu, możemy podawać psu:

sałatę,
rzeżuchę,
liście mniszka lekarskiego,
kwiat rumianku,
kurkumę,
bazylię,
trochę octu jabłkowego.

Bardzo ważne jest, by przed zmianą psiej diety skonsultować się z weterynarzem, bowiem każda choroba wątroby niesie ze sobą nieco inne braki w organizmie. Pamiętajcie również, by regularnie podawać czworonogowi przepisane tabletki i obserwować wszelkie zmiany.

Choroby oczu stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia i życia psa. Jedną z nich jest wrzód rogówki.

Rogówka jest delikatną oraz przejrzystą, przednią częścią oka. Zbudowana jest z nabłonka przedniego, istoty właściwej, błony Descemeta oraz nabłonka tylnego.

Wrzód powstaje w momencie przerwania ciągłości rogówki. W zależności od stopnia uszkodzenia, dzielimy go na:

erozję - ubytek dotyczy nabłonka przedniego,
wrzód powierzchniowy - uszkodzenie obejmuje cały nabłonek przedni,
wrzód głęboki - ubytek obejmuje więcej niż 30 proc. grubości istoty właściwej,
przepuklinę - uszkodzenie zrębu aż do poziomu błony Descemeta wraz z wypukleniem.

Przyczyny owrzodzenia rogówki

Uraz zewnętrzny
Ciało obce w oku
Poparzenie chemiczne
Ektropium - jest dziedziczną wadą powiek. Jednak w przypadku tej choroby, powieka wywija się na zewnątrz oka. W wyniku tego, oko jest odsłonięte, niechronione i mogą dostać się do niego bakterie oraz zanieczyszczenia. Skutkiem tej wady jest również złe nawilżenie oka, co wpływa na dobrą jakość widzenia. Wszystko to może prowadzić do światłowstrętu, kurczowego zamykania powiek oraz stanu zapalnego spojówki i rogówki.Odpowiednio wcześnie wykryte ektropium można wyleczyć, nie powodując żadnych nieporządanych skutków. Jeśli jednak zaczniemy leczyć je zbyt późno, piesek może oślepnąć.
Entropium - jest dziedziczną wadą powieki. Może dotyczyć jej dolnej jak i górnej części, a nawet obu jednocześnie. Polega ona na tym, że brzeg powieki zawija się w stronę gałki ocznej, co sprawia, że włosy, które się na niej znajdują, drażnią rogówkę. To prowadzi do zapalenia spojówek. Jeśli w porę nie zajmiemy się leczeniem entropium, może ono doprowadzić do nieodwracalnych zmian w strukturze oka, a nawet do ślepoty. Jeśli jednak odpowiednio wcześnie zaprowadzimy psa do weterynarza, choroba ta może zostać całkowicie wyleczona poprzez podawanie antybiotyków oraz specjalnych kropli do oczu.
Nieprawidłowy wzrost rzęs
Problemy z wydzielaniem łez
Nadmierna ekspozycja rogówki
Zakażenia
Choroby immunologiczne i inne
Zwyrodnienie nabłonka
Zapalenie błony naczyniowej - przyczyny zapalenia błony naczyniowej dzielimy na: infekcyjne– choroby wirusowe, grzybicze, bakteryjne, riteksje i pierwotniakowe oraz nieinfekcyjne– pasożyty, urazy, nowotwory i choroby immunologiczne. Choroba ta może być spowodowana również innymi czynnikami, czyli zewnątrzpochodnymi. Zalicza się do nich m.in. mikroorganizmy lub urazy. Objawy zapalenia błony naczyniowej: światłowstręt, ciśnienie wewnątrzoczne, ból, zaczerwienienie.

Leczenie wrzodu rogówki u psa

Leczenie wrzodu rogówki jest zależne od stopnia uszkodzenia, długości trwania choroby oraz przyczyny jej powstania. Można zastosować leczenie farmakologiczne (miejscowe lub ogólne) oraz chirurgiczne.

Psy, tak jak i ludzie, mogą cierpieć na różnego typu problemy psychiczne. Jednym z nich jest zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.

Czym jest zaburzenie obsesyjno-kompulsywne u psa

Zespół natręctw (OCD) polega na pojawianiu się natrętnych myśli oraz zachowań. Występują one tak często i są tak przytłaczające, że zakłócają normalne funkcjonowanie i powodują dyskomfort psychiczny.

Częścią OCD są kompulsje, czyli natrętne zachowania. U psów dotyczą one najczęściej mycia się, czyszczenia sierści, zbierania i gromadzenia zabawek, układaniem ich oraz selekcjonowaniem. Pies może np. znaleźć jakiś przedmiot i przez parę godzin nie spuszczać z niego wzroku. I nic nie będzie w stanie odwrócić jego wzroku od obserwowanej rzeczy.

Piesek może cierpieć również na problemy emocjonalne – nerwicę, problemy ze snem itp.

Zachowania charakterystyczne dla zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego

gonienie własnego ogona,
ssanie skóry po boku,
jedzenie niejadalnych przedmiotów,
znieruchomienie i wpatrywanie się w przestrzeń,
ciągłe i bezcelowe szczekanie i skomlenie,
polowanie na cienie, promienie słoneczne itp.,
kręcenie się w kółko,
łapanie nieistniejących much, tzn. próba złapania nieistniejących owadów,
nerwowe podskakiwanie,
lizanie przedmiotów oraz innych zwierząt,
samookaleczanie się.

Jak pomóc psu choremu na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne

zapewnić psu dużo ruchu na świeżym powietrzu,
wyeliminować źródło stresu,
uspokajać psa – należy sprawić, by nie ekscytował się np. powitaniami z właścicielem,
wybrać się do psiego behawiorysty.

Pies cierpiący na zespół natręctw bardzo często nie reaguje na dźwięki. Żeby odwieść go od skupiania się na jednym przedmiocie, trzeba użyć siły fizycznej. Nie chodzi tu o bicie psa, lecz o odpychanie go. Metoda ta powinna być wykorzystywana pod okiem specjalisty.

Do czego może doprowadzić brak leczenia OCD u psów

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne u psa mogą źle wpływać na:

Układ trawienny i odżywianie – u psa występuje biegunka, skurcze, wymioty, brak apetytu, objadanie się, wychudzenie, otyłość.
Układ oddechowy - występują ataki astmy, duszności oraz skurcze oskrzeli.
Układ hormonalny – u suki może wystąpić urojona ciąża, opóźnienie rui, problemy na tle seksualnym, bezpłodność.
Układ krążenia – może dojść do nadciśnienia tętniczego, częstoskurczu lub choroby serca.
Skórę – występuje łysienie, zakażenia bakteryjne, świąd, strupy, ropnie itp.

Dzisiaj opowiem Wam o jednej z ras należących do psów pasterskich i zaganiających - Owczarkach Szkockich Długowłosych.

Charakter psów rasy Owczarek Szkocki Długowłosy

Psy tej rasy nie są z natury agresywne i nerwowe. Świetnie nadają się dla rodzin z dziećmi. Są bardzo pogodne oraz przyjazne. Uwielbiają się bawić.

Owczarki Szkockie Długowłose bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Są wierne i posłuszne. Lubią uczyć się nowych komend i szybko je zapamiętują.

Pielęgnacja Owczarków Szkockich Długowłosych

Pielęgnacja tych psów nie jest skomplikowana, ale ważne jest, by pamiętać o codziennym szczotkowaniu czworonoga. Ze względu na długą sierść, Owczarki Szkockie Długowłose wymagają częstszych kąpieli oraz regularnych wizyt u psiego fryzjera.

Psy tej rasy lubią duże przestrzenie, ale są w stanie przystosować się do mniejszych powierzchni. Wymagają jednak częstych spacerów, ponieważ ą bardzo energiczne.

Problemy zdrowotne

Owczarki Szkockie Długowłose mogą cierpieć na dysplazję stawów biodrowych, choroby oczu – postępujący zanik siatkówki (PRA), anomalię oczu collie (CEA) oraz nadwrażliwość na iwermektynę. Mogą również chorować na raka kości oraz przerost dziąseł.

Ciekawostki o Owczarkach Szkockich Długowłosych

Inne nazwy psów tej rasy to: collie rough,, collie, rough coated collie.
Collie były krzyżowane z seterami.
Pierwsze Owczarki Szkockie pojawiły się w Polsce w 1924 roku.

Profil psa rasy Owczarkach Szkockich Długowłosych

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania (Szkocja)

Kraj patronacki: Wielka Brytania

Klasyfikacja FCI: Grupa 1., Sekcja 1.

Wzrost: pies – 56 cm do 61 cm,

suka – 51 cm do 56 cm.

Umaszczenie: maść czysto biała lub z przewagą bieli jest wysoce niepożądana;

śniada: rozmaite odcienie od jasnozłotego do mahoniowego, także z czarnym nalotem; barwa kremowa i jasnosłomkowa w najwyższym stopniu niepożądane.

trójbarwna: czarne z intensywnym podpalaniem na głowie i nogach; rdzawy nalot na czerni w najwyższym stopniu niepożądany

niebieska marmurkowa: tło w przewadze srebrzystoniebieskie, w czystym odcieniu, na nim czarne plamki i łatki; pożądane intensywne podpalanie, ale jego brak nie stanowi wady; rozległe czarne łaty, szare tło czy rdzawe naloty na włosie okrywowym lub podszerstku w najwyższym stopniu niepożądane

białe znaczenia: przy każdym z tych umaszczeń powinny występować mniej lub bardziej rozległe białe znaczenia; szczególnie pożądane są: pełny lub częściowy biały kołnierz, skarpetki i biały koniec ogona; na głowie występować może biała strzałka różnej długości

Sylwetka: łopatka ustawiona skośnie, tworzy dobry kąt z ramieniem; łokcie nie wykręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz; kończyny proste i dobrze umięśnione, kościec umiarkowanie mocny, na przekroju kości okrągłe; łapy owalne, z mocnymi opuszkami; palce zwarte i wysklepione; udo dobrze umięśnione; staw kolanowy dobrze kątowany; staw skokowy niski i mocny; łapy owalne, z mocnymi opuszkami; palce zwarte i wysklepione, tylne łapy trochę mniej wysklepione od przednich

Szata: bardzo gęsta, nie zmienia linii sylwetki, włos okrywowy prosty i szorstki w dotyku, podszerstek miękki i tak gęsty, że nie sposób zobaczyć skóry; obfita grzywa i kołnierz, włos na głowie krótki i gładki, tak samo na końcach uszu, które u podstawy są owłosione mocniej; na przednich nogach wyraźne frędzle, na tylnych obfite portki, ale poniżej stawu skokowego włos krótki i gładki, obficie owłosiony ogon

Głowa: bardzo ważna w ocenie; musi być proporcjonalna do wielkości psa; oglądana z przodu i z boku ma kształt tępego klina i czysty obrys; po bokach głowa zwęża się stopniowo od uszu aż do końca czarnego nosa; przy oglądaniu z boku górne linie czaszki i kufy są proste, równoległe i jednakowej długości; rozdziela je stop; punkt środkowy pomiędzy wewnętrznymi kącikami oczu (który jest także punktem środkowym prawidłowego stopu) powinien wypadać dokładnie w połowie długości głowy; głębokość czaszki od brwi do spodniej krawędzi żuchwy nie może być zbyt duża; czaszka płaska; stop niewielki, ale wyraźny; nos zawsze czarny; kufa tępo zakończona, na końcu zaokrąglona, ale nie kanciasta ani nie spiczasta; szczęki mocne, żuchwa subtelnie zarysowana, żeby duże, zgryz nożycowy, to znaczy siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki, osadzone pionowo w dziąsłach; kości policzkowe słabo zaznaczone

Oczy: bardzo ważna cecha, decydują o prawidłowym, subtelnym wyrazie; średniej wielkości, nigdy nie bardzo małe, ustawione lekko skośnie, kształtu migdała i ciemne, jedynie u psów maści niebieskiej marmurkowej oczy (jedno, dwa lub częściowo) są często niebieskie lub niebiesko znaczone; wyraz inteligentny, przy nasłuchiwaniu wyraźnie ożywiony

Uszy: małe, osadzone ani zbyt blisko siebie na wierzchołku głowy, ani zbyt szeroko; w spoczynku odrzucone do tyłu, przy pobudzeniu nastawione i częściowo załamane – końce uszu (mniej więcej jedna trzecia całej długości) skierowane do przodu i naturalnie opadające poniżej krawędzi załamania

Ogon: długi, zakończeniem kostnym sięga przynajmniej stawu skokowego; w spokoju noszony nisko, z końcem lekko zawiniętym do góry; przy pobudzeniu może być wzniesiony, ale nigdy powyżej grzbietu

Podsumowując informacje o Owczarkach Szkockich Długowłosych

nie są agresywne i nerwowe,
lubią dzieci i inne zwierzęta,
są podatne na tresurę,
ich pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale niezbędna,
nie są chorowite, ale mogą cierpieć na m.in. dysplazję stawów biodrowych,
są przyjazne i energiczne.

Szczenięta powinny być karmione adekwatnie do swojej wagi i wzrostu. Odpowiednie proporcje pozwolą na utrzymanie organizmu w jak najlepszym stanie.

Żywienie szczeniąt ras dużych oraz olbrzymich

Gdy szczeniak rasy dużej lub olbrzymiej przestaje być karmiony przez mamę, należy podawać mu jedzenie, które zapewni odpowiednie tempo wzrostu oraz wspomoże prawidłowe rozwijanie narządów wewnętrznych.

w przypadku szczeniąt ras dużych i olbrzymich bardzo ważne jest, by nie przekarmiać psa. Wiele z nich ma bowiem skłonności do szybkiego wzrostu. Jeśli pupil rośnie zbyt szybko, jego układ kostny może tego nie wytrzymać. W konsekwencji może dojść do przeciążenia stawów oraz przeróżnych zwyrodnień. Należy więc wybierać karmy odpowiednio dostosowane do rozmiaru szczeniaka. W sklepach możemy znaleźć wiele gotowych pokarmów, które zaspokoją potrzeby pupila,
szczeniaki ras dużych i olbrzymich osiągają 80 proc. masy ciała dorosłego osobnika w wieku od 18 do 24 miesięcy. Ważne jest więc, by u pupila wykształciła się masa mięśniowa, która będzie podparciem dla szkieletu. Jeśli nie wykształci się ona w odpowiednim momencie, może dojść do dysplazji bądź kulawizny. Ważne jest również, by w diecie nie znalazło się zbyt dużo tłuszczu, ponieważ nadwaga u szczeniąt ras dużych i olbrzymich może mieć bardzo poważne konsekwencje. Stawy się przeciążają, serce pupila jest obciążone a jego organy wewnętrzne pracują niepoprawnie.

Ważne jest więc, by dieta była bogata w witaminy i minerały, białko oraz popiół. Pamiętajcie, by nie przesadzić z tłuszczem w diecie szczeniaka. Poleca się również przeróżne aktywności fizyczne, które wspomogą prawidłowe rozwijanie się masy mięśniowej, która będzie podtrzymywać kręgosłup oraz inne organy wewnętrzne. Najlepiej podawać szczeniakowi gotowe, suche karmy, ponieważ domowe jedzenie nie dostarczy pupilowi odpowiednich witamin oraz minerałów.

Żywienie psów ras małych

Psy ras małych to takie czworonogi, których docelowa waga nie powinna przekroczyć 10 kg. Wśród takich ras wyróżnia się również psy typu toy, czyli rasy, których waga, po zakończonym procesie wzrostu, nie powinna być większa niż 4 kg.

psy ras małych nie potrzebują bardzo skoncentrowanej karmy
mały pies ma stosunkowo duży przewód pokarmowy, dzięki czemu może zjeść naprawdę sporą ilość pokarmu, nie obciążając przy tym żołądka. To psy ras dużych potrzebują dużo większej koncentracji karmy, by unikać skrętu żołądka,
czworonogi ras małych bardzo szybko rosną,
nasi mali przyjaciele osiągają dojrzałość już w wieku 8-10 miesięcy, kiedy to psiaki ras olbrzymich są jeszcze w tym czasie szczeniakami. Ze względu na wysoką aktywność i krótki okres rozwoju, psiaki ras małych potrzebują wysokiej dawki tłuszczu, białka (wysokiej jakości i łatwostrawnego, by nie narażać psa na zaburzenia funkcjonowania przewodu pokarmowego), witamin i składników mineralnych.
małe rasy bywają bardzo wybredne; bardzo często właściciele psów ras małych mają problemy, gdyż psiaki te są wybredne i mało co im smakuje. Na szczęście karmy, specjalnie dostosowane do potrzeb psów ras małych, cechuje wysoka energetyczność, która wpływa także pozytywnie na smak karmy, przyczyniając się do tego, że psiak chętniej ją je.

Psy tyją z różnych powodów. Ważne jest, by ustalić przyczynę choroby i dobrać czworonogowi odpowiednią dietę.

Czy mój pies jest otyły?

U psów, które mają właściwą masę ciała można wyczuć żebra a ich talia jest widocznie zaznaczona. Oprócz tego, cieszą się one dobrą kondycją oraz wszelkie formy ruchu nie są dla nich wyczerpujące.

Najbardziej narażone na otyłość są psy starsze, takie, które przeszły zabieg sterylizacji lub kastracji oraz chore na zaburzenia hormonalne i inne schorzenia. Istnieje również grupa czworonogów, które są genetycznie obciążone tendencją - m.in. beagle, labradory i jamniki.

Nadwaga u psów zaczyna się w momencie, gdy pies przekracza o 5 proc. swoją normę wagową. Natomiast otyłość zaczyna się w momencie, gdy ta granica zostanie przekroczona o 20 proc.

Niektórzy nie zdają sobie sprawy, że jest to ogromny problem, ponieważ masa psa jest aż o 1/5 większa niż powinna! To oznacza, że stawy czworonoga muszą wytrzymać o wiele większy ciężar niż powinny. Kolana i kręgosłup są obciążone. Nie są to jedyne problemy. Efektem takiej masy ciała są również choroby serca. Otłuszczone organy przestają prawidłowo funkcjonować. Psu spada odporność. To wszystko prowadzi do skrócenia życia.

Przyczyny otyłości u psa

nieprawidłowy dobór karmy,
zbyt duże porcje, podawanej karmy,
zbyt częste podawanie posiłków,
dokarmianie psiaka dużą ilością smakołyków,
dokarmianie psa przy stole, podczas naszego posiłku (nie tylko jest to błędem żywieniowym, ale także wychowawczym),
wiek,
predyspozycje do tycia, uwarunkowane rasą (np. jamniki),
brak ruchu lub jego niewystarczająca ilość,
podawanie psu niektórych leków (np. leki stosowane w przypadku antykoncepcji hormonalnej),
pewne zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, np. niedoczynność tarczycy,
zabieg kastracji/sterylizacji, jeśli po jego wykonaniu nie przestrzegamy zaleceń weterynarza, dotyczących nowych zasad żywienia naszego psa.

Dobór diety dla psa

Ważne jest, by znać przyczynę otyłości psa. Dzięki temu będziemy mogli dobrać mu najbezpieczniejszą i najbardziej efektywną dietę:

Problemy z wątrobą - należy unikać tłustych oraz tanich i nieprzebadanych mięs, szpiku z dużych kości, taniej, psiej żywności oraz takiej, której pochodzenia nie jesteśmy pewni. Dietę należy wzbogacić o sałatę, rzeżuchę, liście mniszka lekarskiego, kwiat rumianku, kurkumę, bazylię, trochę octu jabłkowego.
Choroby dziąseł i zębów (prowadzą do zaniku łaknienia) – zabronione jest karmienie psa smakołykami lub karmami, które zawierają słodzik, należy dobrać psu taką karmę, by wzmacniała jego układ odpornościowy, najlepiej dawać psu gryzaki, dzięki którym będzie wzmacniał swoją szczękę, raz na jakiś czas należy podać psu kość, dzięki której czworonóg wzmocni zęby oraz szkliwo. Należy również wzbogacić dietę czworonoga o olej z łososia, słonecznika, wątroby dorsza, wiesiołka, konopii, lnianym oraz ogórecznika.
Po sterylizacji– należy podawać psu posiłki o stałych porach, nie dawać psu smakołyków, które zawierają dużą ilość węglowodanów, podawać psu karmy przeznaczone i skomponowane specjalnie dla psów po sterylizacji, zapewnić psu odpowiednią ilość ruchu, która pomoże zrzucić nadprogramowe kilogramy, od czasu do czasu należy podawać psu surowe mięso oraz podawać czworonogowi pokarm bogaty w błonnik.
Alergia pokarmowa– należy unikać pomidorów, mleka, wołowiny, ziemniaków, zboża, jaj, białka glutenowego, drobiu, soi oraz ryb.
Nietolerancja glutenu – można podawać psu ryż, kukurydzę, soję, proso, grykę, ziemniaki, tapiokę, fasolę, groch, amarantus oraz maniok.
Wiek– należy uzupełnić psią dietę o witaminę K, witaminę E, witaminę A, witaminy z grupy B, witaminę C, luteinę oraz wapń i fosfor.

Każdą dietę należy wspomóc wysiłkiem fizycznym – spacerami, ćwiczeniami, zabawami itp.

Jak zorganizować psu czas nie wychodząc z mieszkania?

Niektóre psy nie są w stanie usiedzieć w jednym miejscu, co może być ogromnym problemem dla właścicieli. Jak zorganizować psu czas nie wychodząc z mieszkania?

Siedzisz w mieszkaniu z psem. Macie za sobą kilka spacerów. Ty już padasz z nóg, a czworonóg nadal pełen energii biega po mieszkaniu. Co zrobić, by usadzić go w jednym miejscu? Wystarczy kilka pomysłowych zabawek, które możecie kupić w prawie każdym sklepie zoologicznym. Oto niektóre z nich:

Kong - jest to twarda zabawka w kształcie gruszki, posiadająca otwór, do którego wsypuje się smakołyki. Można również zalepić go serkiem lub pasztetem. W upalne dni warto zrobić z koga psiego loda – do otworu wsadzamy serek śmietankowy i zalepiamy go dżemem. Następnie wsadzamy go do zamrażarki.
Snackball – jest to piłka z małymi otworkami (kilkoma lub jednym), do której wrzucamy smakołyki. Pies, delikatnie tocząc piłkę, uwalnia smakołyki, które w nagrodę może oczywiście schrupać. Taka zabawa może potrwać kilka godzin.
Kość, na którą nakładane są smakowite krążki - świetna, skacząca kość, na którą zakłada się po obydwu stronach pyszne krążki. Psiak stara się je zdjąć i zjeść.
Łamigłówki dla psów - to wszelkiego rodzaju zabawki, w których smakołyki zostają ukryte w jakimś pojemniczku. Żeby dostać się do smaka, czworonóg musi przesuwać różne elementy i ustawiać je w odpowiednich pozycjach.
Woreczki - by przygotować woreczki, musicie wygrzebać ze swojej szafy jakieś stare skarpety, których już nie używacie. Ważne jednak, by nie miały one żadnych dziur. Jeśli nie jesteście w posiadaniu takich skarpet, możecie pociąć jakiś materiał, stare bluzki lub spodnie. Przygotujcie również ulubione smakołyki pupila. Następnie napełnijcie skarpetki smakołykami i zwiążcie je nitką lub zróbcie supeł na końcach. Jeśli korzystacie ze skrawków materiału, połóżcie je na podłodze i nałóżcie na nie smakołyki. Uformujcie z nich woreczki i zwiążcie sznurkiem.
Smakołyki ze skóry wołowej - by zagospodarować psu godziny spędzone w domu, kupcie mu smakołyki zrobione ze skóry wołowej. By je zjeść, pies musi się bardzo namęczyć.

Jeśli pies jest wyjątkowo uciążliwy, bądź ma głupawkę, możecie użyć D.A.P. – Dog Appeasing Pheromones – czyli hormony uspokajające, które umieszczone w dyfuzorze podłączonym go gniazdka, unoszą się w powietrzu i łagodzą zachowania psa. Nie są one szkodliwe dla zdrowia czworonoga, a potrafią zdziałać cuda.

Jesteście szczęśliwymi właścicielami psa. W trakcie ferii zimowych ktoś z Waszych znajomych lub rodziny prosi o zaopiekowanie się ich czworonogiem. Co zrobić, jeśli Wasz pupil nie lubi innych zwierząt?

Główna przyczyna braku sympatii do innych psów- zazdrość

Wiele psów staje się agresywne wobec innego czworonoga z powodu zazdrości o swojego pana lub terytorium.

Załóżmy, że wychodzimy z psem na spacer, w trakcie którego spotykamy znajomego lub obcego z innym pupilem. W momencie, gdy wymawiamy jego imię lub wystawiamy rękę, nasz zwierzak zaczyna szaleć. Szczeka, warczy, drapie i za wszelką cenę chce zwrócić na siebie uwagę. Psy posiadają silny instynkt terytorialny. Widząc, że próbujemy wejść w interakcję z innym osobnikiem, czworonóg zaczyna czuć się zagrożony. Może również odebrać takie zachowanie jako nawołanie do rozpoczęcia ataku.

Socjalizacja psa – jak zrobić to w domu?

Bardzo dobrym sposobem na socjalizację dorosłego psa jest zapoznawanie go z nowymi sytuacjami. Zabierzcie pupila do parku, gdzie będzie mógł spotkać ludzi na rowerze. Wybierzcie się z nim do weterynarza, by mógł przyzwyczaić się do dotyku nowej osoby. Pobiegajcie z nim w otoczeniu ludzi jeżdżących na rolkach. Znajdujcie czas i miejsce, w którym pies będzie mógł doświadczyć nowych bodźców z zewnątrz.

Jak przygotować się na przyjście drugiego psa

Decyzja o zaopiekowaniu się drugim czworonogiem, nawet przez kilka dni, powinna zostać poważnie przemyślana. Oprócz faktu, że Wasz pupil może nie lubić innego zwierzęcia, musicie pamiętać o kilku rzeczach.

Ważne: Zanim podejmiecie się kilkudniowej lub dłuższej opieki nad psem swojego znajomego lub członka rodziny, zapoznajcie pupile ze sobą. Dzięki temu dowiecie się, czy jest sens narażać swojego zwierzaka na stres związany z obecnością „konkurenta” w domu. Przy okazji będziecie wiedzieli, co należy zmienić w zachowaniu pupila.

Biorąc pod swój dach psa, musicie zapewnić mu:

opiekę lekarską - mogą czekać Was wizyty okresowe, szczepieni i nieregularne wizyty powstałe w wyniku nieprzewidzianych wypadków,
pokarm – karma dla psów jest obowiązkową pozycją w ich menu, a mając kilka psów jej ilość się zwiększa,
higienę – każdego psa należy wykąpać, wyczesać, wyprowadzić – to zajmuje wiele czasu i wymaga wielu wydatków,
zabawa – każdy pies, oprócz spacerów, potrzebuje rozrywki – zabaw w parku, poszukiwania rzeczy schowanych w różnych częściach domu lub psich łamigłówek.

Zima w pełni. Na chodniku pojawia się pokrywa lodowa, która sprawia, że pies może się przewrócić i złamać kończynę. Jak opatrzyć ranę w domu i jak bezpiecznie przetransportować czworonoga do weterynarza?

Objawy złamania u psa

dziwne, nienaturalne zachowanie u psa, np. agresja, pojękiwanie, piszczenie, szczekanie, skowyt - w szczególności w momencie dotyku w czułe miejsce,
obrzęk, opuchlizna tkanek wokół złamanego miejsca,
nienaturalny wygląd ciała w miejscu złamania,
widoczna rana na skórze, w szczególności, gdy jest to złamanie z przemieszczeniem lub otwarte,
niemożliwość poruszania złamaną kończyną,
unoszenie złamanej łapy w górze, zwisanie złamanej szczęki – ciągle otwarty pysk, w przypadku złamanego kręgosłupa i miednicy wystąpi częściowy lub całkowity paraliż,
gdy pies odczuwa ból, stara się nie obciążać złamanej kończyny i kuleje,
deformacja kończyny,
lekko krótsza kończyna.

Leczenie złamań u psa

Leczenie zachowawcze– polega ono na nałożeniu opatrunku na proste złamanie kości przedramienia, podudzia, śródstopia oraz śródręcza. Właściciel musi być w stałym kontakcie z weterynarzem i informować go o wysiękach, opuchliźnie itp.
Leczenie operacyjne– metoda ta stosowana jest w przypadku złamań otwartych, czyli w takich, gdy kość przebije skórę, złamań nasady dalszej kości przedramienia oraz złamaniach kości udowych i ramiennych oraz złamań śródstawowych.
Gips– leczenie to jest stosowane w przypadku innych złamać kończyn. Należy mieć psa na oku przez cały czas i sprawdzać, czy gips na pewno dobrze się trzyma i czy nie wydziela się spod niego żadna wydzielina.

Jak przygotować psa do przewiezienia do weterynarza

Opatrzenie otwartego złamania - nasączamy sterylną gazę płynem fizjologicznym lub wodzie. Następnie nakładamy ją na złamanie i obwiązujemy.
Zrobienie domowej szyny - owijamy złamaną łapę czystą tkaniną, kładziemy ją na patyk, linijkę, złożoną tekturę lub zwiniętą gazetę, a na końcu usztywnienie mocujemy do łapy za pomocą kawałka tkaniny, np. szalikiem.
Transport chorego pupila - gdy pies złamie kończynę, należy bardzo uważnie podnosić go oraz przenosić. Najlepiej poprosić kogoś o pomoc w położeniu go na koc oraz wsadzeniu do samochodu (niosąc go trzymając za rogi koca, jak w nosidle). Usadawiamy czworonoga na tylnym siedzeniu. Jedna osoba powinna pilnować go przez całą drogę do weterynarza.

Niektóre psy i suki nie mają odruchu „jeżdżenia” pupą po podłożu, przez co nie oczyszczają gruczołów okołoodbytowych. To może prowadzić do różnego typu problemów.

Każdy pies, po załatwieniu się, powinien sam wycisnąć pozostałości zalegające w gruczołach okołoodbytowych. W tym celu czworonóg „jeździ” pupą po ziemi. Zdarza się jednak, iż pieski nie posiadają tego odruchu.

Gruczoły odbytowe są pęcherzykami, które znajdują się po obu stronach odbytu. Służą one do:

usuwania przez organizm toksyn oraz substancji, które mogą przyczynić się do powstania różnego typu dolegliwości,wydzielania silnego i drażniącego zapachu, dzięki któremu piesek może zaznaczyć teren.
dolegliwości związane z nieprawidłowym działaniem gruczołów odbytowych:
guzy,
stany zapalne gruczołów,
ropienia gruczołów,
niedrożności gruczołów.

Co powoduje, że gruczoły okołoodbytowe nie funkcjonują poprawnie

otyłość powstała w wyniku przekarmienia lub braku cukru,
dolegliwości wątroby, które są przyczyną zanieczyszczenia organizmu,
zmagazynowanie się toksyn w organizmie psa,
choroby kręgosłupa, odcinka lędźwiowo-krzyżowego,
uszkodzenie mięśni, które sprawiają, że pies odczuwa ból przy schylaniu się.

Jak wyleczyć dolegliwości związane z problemami w funkcjonowaniu gruczołów okołoodbytowych

Terapia holistyczna

Jeśli pies ma problemy z gruczołami okołoodbytowymi, należy zabrać go do weterynarza, by je wyczyścił. Pupil może również dostać antybiotyk lub zostać skierowany na ich wycięcie. Nie jest to jednak jedyne rozwiązanie.

Nadmiar toksyn zbierających się w organizmie Twojego pupila może uszkodzić wątrobę czworonoga. To prowadzi do przedostania się zanieczyszczeń do żółci, a następnie do gruczołów okołoodbytowych. Następnie są one wydalane na zewnątrz.Większość toksyn pochodzi z nieodpowiednich karm, które prowadzą do powstawania luźnego stolcu. One niestety nie pomagają w samoistnym oczyszczaniu. Ważne jest więc, by podawać czworonogowi odpowiednio zbilansowaną karmę, czyli zawierającą:

tłuszcze, które stanowią źródło energii dla organizmu pupila,
witaminy A, D, E, K, które wspomagają funkcjonowanie narządu wzroku, słuchu, poprawiają stan kości, zębów, mięśni oraz wspomagają pracę jelit,
białka, które odpowiadają za budowę narządów wewnętrznych oraz kośćca, wspomagają wzrost, wygląd oraz budowę skóry,
włókno, które odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie jelit oraz jest źródłem energii dla komórek jelita grubego,
substancje mineralne, które wspomagają funkcjonowanie wielu organów wewnętrznych,
L-karnityna, która pomaga w zamianie tłuszczu na pożyteczną energię,
MOS, który wzmacnia odporność psa,
FOS, który jest źródłem energii dla bakterii mieszczących się w jelitach, wspomaga układ odpornościowy oraz przyswajanie składników odżywczych i syntezę witamin,
luteina, która chroni tkanki przed wolnymi rodnikami oraz zmniejsza ryzyko katarakty,
kwasy tłuszczowe, które wspomagają funkcjonowanie skóry, układu odpornościowego, gojenie się ran oraz są źródłem energii,
glukozamina, która stymuluję budowę oraz odnowę chrząstki w stawach, w szczególności u młodych psów.

Na rynku istnieje wiele ofert ubezpieczeniowych dla psów. Jeśli chcemy być pewni, że nawet w przypadku ciężkiej choroby czworonoga lub naszego wypadku, pupil będzie miał zapewnioną opiekę, warto się z nimi zapoznać

Oferty ubezpieczeń dla psa

Obecnie możemy znaleźć mnóstwo ofert ubezpieczeniowych dla psa. Warto zapoznać się z propozycjami niektórych z nich, ponieważ mogą okazać się dla nas bardzo ważne:

Gwarancja zwrotu kosztów leczenia, które są następstwem nagłej choroby lub nieszczęśliwego wypadku – zazwyczaj nie przekraczają one 10 proc. sumy ubezpieczenia,
Gwarancja zwrotu kosztów w przypadku nagłej śmierci psa lub wydatków poniesionych na wskutek koniecznego uśpienia czworonoga – zazwyczaj sięgają one 5 proc. sumy ubezpieczenia,
Gwarancja zwrotu ok. 5 proc. z sumy ubezpieczenia w przypadku pochowania czworonoga,
Gwarancja zwrotu ok. 0,5 proc. z całej sumy ubezpieczenia w przypadku, gdy pies wyrządzi szkodę osobie trzeciej lub innemu zwierzęciu,
Gwarancja zwrotu kosztów w przypadku wyrządzenia szkody materialnej osoby trzeciej,
Gwarancja zwrotu kosztów w przypadku spowodowaniu wypadku przez czworonoga,
Gwarancja ochrony prawnej i doradztwa w przypadku naruszenia prawa.
Gdy właściciel psa trafi do szpitala w wyniku nagłej choroby, gwarantuje znalezienie opieki i pokrycie jej wszystkich kosztów. Na rynku dostępna jest również oferta, która gwarantuje zwrot kosztów dojazdu weterynarza do domu w przypadku, gdy pies nie jest zdolny do jazdy samochodem.

CIEKAWOSTKA!!! Posiadacz psa rasy uznawanej za agresywną lub mieszańca tej rasy, jest obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez psa.

Rasy psów uważanych za agresywne, zgodnie z podziałem MSWiA:

Amerykański pit bull terier
Buldog amerykański
Dog argentyński
Rottweiler
Owczarek kaukaski
Perro de presa canario
Perro de presa mallorquin
Tosa inu
Akbash dog
Moskiewski stróżujący
Anatolian karabash

Wysokość składki waha się w zależności od towarzystwa ubezpieczeniowego. Największa wynosi 2000 zł rocznie, a najniższa 50 zł rocznie. Nie jest to wysoka cena za zapewnienie bezpieczeństwa naszemu pupilowi.

Jeśli chcecie poznać konkretne cenniki ubezpieczeń i konkretne pakiety, wystarczy, że wpiszecie w wyszukiwarce hasło : ubezpieczenia dla psów i wyskoczy mnóstwo interesujących Was stron.

Wiosna coraz bliżej. Na zewnątrz robi się coraz cieplej. Zaczynamy wymieniać garderobę, ćwiczyć i zdrowo się odżywiać. Warto jednak byśmy znaleźli trochę czasu na zadbanie o zdrowie naszych psów, a w szczególności o ochronieniu ich przed kleszczami.

Preparaty przeciwkleszczowe

W sklepach zoologicznych i w gabinetach weterynaryjnych możemy znaleźć preparaty przeciwkleszczowe. Najlepsze są te, które nie tylko odstraszają pasożyty, ale również je zabijają. Zawierają one permetrynę, czyli substancję silnie trującą dla owadów.

UWAGA: Jeśli poza psem masz w domu również kota, nie nakrapiaj czworonoga preparatem zawierającym permetrynę. Jest ona bowiem toksyczna dla kotów.

Oprócz kropel, na rynku dostępne są również obroże przeciwkleszczowe. Są one świetnym rozwiązaniem dla zapominalskich – działają aż przez 6 miesięcy.

Jak usunąć kleszcza

Jeśli Twój pies złapie kleszcza, musisz go jak najszybciej usunąć.

UWAGA: Bardzo ważne jest, by niczym nie smarować pasożyta.

Usuwanie kleszcza krok po kroku:

Kleszcza należy chwycić pęsetą, jak najbliżej skóry. UWAGA: Bądź ostrożny. Jeśli zgnieciesz kleszcza, nie będziesz w stanie go wyjąć i Twój pies może zachorować na babeszjozę.
Delikatnym, lecz zdecydowanym i powolnym ruchem należy wyciągnąć kleszcza w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Po usunięciu pasożyta należy dokładnie sprawdzić, czy pozbyliśmy się go w całości. Ranę zdezynfekuj spirytusem salicylowym i bardzo dokładnie umyj ręce.
Miejsce po ukąszeniu należy obserwować. Jeśli wystąpią jakieś obrzęki bądź rany, natychmiast udaj się do weterynarza.

Jeśli boisz się własnoręcznie usunąć kleszcza lub nie wiesz, jak to zrobić, zabierz czworonoga do weterynarza. Bardzo ważne jest bowiem to, by pozbyć się pasożyta w całości. Inaczej istnieje duże ryzyko zachorowania na babeszjozę, co może doprowadzić nawet do śmierci.

Jak zapobiec zachorowaniu psa na babeszjozę

Od niedawna na polskim rynku istnieje szczepionka mająca chronić w pewien sposób psiaki przed pierwotniakiem wywołującym babeszjozę. To zabezpieczenie, które może się przydać, ponieważ środki ochrony przed kleszczami nie zawsze są niezawodne i kleszcz nosiciel może zadomowić się u naszego czworonożnego przyjaciela, nawet jeśli używamy kropli, czy obroży przeciwkleszczowych. Pamiętajmy, że szczepionka ta nie chroni jednak przed samym zakażeniem babeszjozą, ale ma na celu pomoc w łatwiejszym przejściu choroby w przypadku ewentualnego zakażenia.